Ilang days ding di nakapag-post, medyo naging busy lang. Dami pinapagawang reports. Pagsend mo naman, akala mo binabasa agad nung mga hinayupak na recipients. Meron pang reports na sobrang super duper urgent daw na tipong ngayon ni-request pero kahapon ang deadline. Ganun ka-urgent kelangang kong mag-travel back in time.
Pero hindi porket busy dapat ng pabayaan ang love life. Kaya si Amboy, na everyday inspiration ko, syempre I made it a point to allot time for him. At dahil may access ako sa sched nya, palihim ko syang sinasabayan sa lunch nya.
Kakaiba trip sa pagkain ni Amboy. Lagi sya sa cafeteria, tapos laging lechong kawali. Hindi ko sya tinatabihan para pa-non-chalant effect. Nung highschool nagpa-non-chalant effect din ako sa crush kong babae. Alam mo resulta? Wala, bokya, niligawan sya nung barkada ko haaay.
Balik tayo sa cafeteria. Ayun, sinasabayan ko syang maglunch pero laging from a distance lang ang eksena namin. Kunwari busy busyhan pa ko sa blackberry ko para di halata na tumityempo ako sa lunch time nya. Minsan may kasabay syang teammates, madalas, mag isa lang sya. Pag napapatingin sya sakin, nginingitian ko sya sabay tingin sa blackberry, kunwari nagche-check ng emails. Sa 1-hr nyang lunch, 20 mins lang sya kakain then the rest of the time, natutulog sya sa sleeping quarters o kaya tumatambay sa game room.
Nung mga araw na sinasabayan ko si Amboy, pansin ko loner sya. E pano ba yan, loner din ako, bagay kami. Gusto ko syang sabayan, hehe.
No comments:
Post a Comment